Maandag 15 juli 2019
Amsterdam – Hoek van Holland (90 km)

Ik begon om tien uur ’s ochtends te fietsen naar Cambridge en ontdekte om de hoek bij de lokale Albert Heijn dat ik m’n bidon vergeten was. Die heb ik snel nog maar even thuis opgehaald.
Langs knooppunten ben ik door het Groene Hart naar het zuiden gefietst. Bij Oud Ade stuurde ik een sms naar een vriend in Den Haag dat ik in de buurt was. We hebben aan de boulevard in Kijkduin koffie gedronken. Op zee lagen veel schepen, die schijnen daar te ankeren voordat ze de haven van Rotterdam in mogen. Ik was om zeven uur bij de boot in Hoek van Holland en kon vrijwel meteen aan boord. Ik had gedineerd nog voordat we wegvoeren: een veggieburger en patat met een biertje.

Dinsdag 16 juli
Harwich-Witham (76 km)

Ik begon de dag met een ontbijt bij de McDonalds in Harwich. Aanvankelijk weigerde de pinautomaat en breakfast and coffee gingen mijn neus bijna voorbij. De National Cycle route vanuit Harwich was als vanouds onduidelijk gemarkeerd. Maar ik had tijd genoeg om rustig op de kaart kijken. Een brits mannetje dat langsliep bevestigde dat ik op de goede weg zat. Hij had ook vervelende praatjes over vreemdelingen, maar Nederlanders mocht hij dan weer wel.
In Colchester heb ik boodschappen gedaan bij de Spar en een fietskaart (Ordnance Survey) gekocht bij WH Smith. Ik heb prima gezeten in een park bij een kasteel maar verder laat de stad zich het best omschrijven als een autohel.
In het kleinere Tiptree heb ik op bankje aan een visvijver salade gegeten en daarna bij Witham in een weiland mijn tentje opgezet en slaapzak uitgerold.

Woensdag 17 juli
Witham-Clavering(74 km)

Ik doe rustig aan. Bij een playing-field vind ik een wc waar ik water kan tappen en me opfrissen. En er is schaduw. Ik gebruik af en toe Google Maps en dat scheelt me vermoedelijk veel zoeken. Ook de kaarten uit Colchester bewijzen me goede dienst. Bij Stansted -‘Jaspers vliegveld’- maak ik foto’s van landende vliegtuigen. In Clavering is het stiller en eet ik op een relatief chic terras zalm met daarbij een pint bier. Inge en Jasper, die nog in Amsterdam zitten, berichten dat ze ‘min of meer’ klaar zijn met de voorbereidingen voor hun treinreis morgen. M’n tentje staat in het open veld iets voorbij Clavering. Het begint te spetteren.

Donderdag 18 juli
Clavering-Cambridge (38)

Ik kom tegen de ochtend ondanks zware motregen nog redelijk droog weg maar vrees dat het tentje, ondanks mijn smeerwerk over de naden, zware regen niet goed meer zal aankunnen.
Het is stil, over het weggetje achter de tent zijn vannacht maar een paar auto’s gepasseerd. Wel hoor je voortdurend de snelweg op de achtergrond.
Ik fiets een halfuur en ontbijt bij de kerk van Ickleton, zodat ik zo nodig binnen kan schuilen. M’n telefoon is opgeladen met zonne-energie via de Waka Waka.
Inge en Jasper lieten weten dat ze al bij Zaventem reden. Vlak voor Hinxton passeerde ik het treinspoor naar Cambridge. Bij de McDonalds in Whittlesford bestelde ik een coffee latte, wat ze daar interpreteerden als twee bestellingen, waardoor aan een tafeltje zat met een zwarte koffie én een latte. Een mevrouw nam plaats tegenover me en ontdekte toen ze opkeek dat haar man met een beker koffie een tafeltje verderop zat.
Tegen tweeën was ik in Cambridge. Eerst heb ik mijn tent en slaapzaak te drogen gelegd en daarna heb ik ingecheckt bij ons hotel. M’n fiets staat droog onder een afdak. Om tien voor vijf arriveerden Inge en Jasper met de trein. Jasper wist een kroeg waar we pizza en salade konden eten, en voor daarna een café met goede koffie en een muffin.

Vrijdag 19 juli
Cambridge

Om één uur waren we op Girton voor de lunch. Jasper had nette kleren mee, en een gehuurd tenue. Een beetje passen en meten voor de spiegel en uiteindelijk zat het keurig. De graduates zijn te herkennen aan een kleur. Jasper had goud, wat staat voor advanced studies.
De plechtigheden waren in het Senaatsgebouw naast Kings College. De graduates van Girton liepen in optocht langs Kings Parade naar het Senaats gebouw.

Zondag 21 juli
Cambridge – Burry St Edmunds (67)

Om half ben ik op de fiets gestapt voor de terugreis. Ik heb de kaarten van Ordnance Survey gedownload, zodat verdwalen nauwelijks nog mogelijk is. Bij Newmarket kwam ik langs de paardenrenbanen van Ashley: kilometers gemaaid gras met daaromheen de paden voor de paarden. Mijn tent heb ik opgeslagen in het open veld een mijl of zeven voor Bury St Edmunds.

Maandag 22 juli
Bury St Edmunds – Bramford (68)

In een modern winkelcentrum in Bury St Edmunds heb ik gebruik gemaakt van de publieke wc’s. Koffiedrinken op een terras werd verziekt door de herrie van schoonmakers en plantenbesproeiers. Zulke sproeimachines hadden ze ook al in Cambridge. Waarom het sproeien van planten met zoveel lawaai gepaard moet gaan, is mij een raadsel. Hang de waterbak wat hoger in de kar, zodat je helemaal geen pomp nodig hebt!

Ik ben maar binnen gaan zitten. Daar lag een Daily Express met het laatste nieuws over een kaping van Engelse schepen door Iran, de relatie met de VS en de verkiezing van Johnson, en natuurlijk de Brexit. Ook nog een tijdje gezeten in het park bij de beroemde kathedraal van Bury St Edmunds. Bij een kerkje voor Stowmarket wilde ik water halen, een beproefde methode bij de begraafplaatsen in Frankrijk. Maar hier in Engeland hebben ze niet overal stromend water. Je kan water halen uit een regenton onder een afdak. Geen water dus, maar wel heerlijke rust. Ik heb een half uur in het gras gelezen in ‘Middle England’.

In Stowmarket heb ik bij de Acda yoghurt, druiven, brood, chocola gekocht. Ik heb gegeten even verderop tegen een boerenhek, er was veel geraas van de snelweg want aan geluidswallen doen ze hier niet. Bij Ipswich ben ik van de kaart gereden maar de bewegwijzerde route(48) van het National Cycle Netwerk bracht me al weer snel op de juiste weg. Harwich komt binnen bereik.

Dinsdag 23 juli
Bramford – Harwich (55)

Om vijf uur werd ik wakker door het geluid van een ree. Tenminste, dat vermoed ik, want gisteren had ik een soortgelijk geluid gehoord van een paar reeën die door het koren liepen. In Raydon miste ik een afslag en kwam ik op een drukke weg langs Manningtree. Hij bood evenwel mooi uitzicht op de River Stour. Automobilisten werden met posters gemaand geen zwanen te voeren omdat die dan dood gereden worden.

Ik moest een paar keer pauzeren omdat het snikheet was. Desondanks was ik al rond een uur of drie in Harwich. Daar heb ik een rustig plekje gevonden in de schaduw op een sport-terrein met uitzicht op de bedrijvigheid in Felixtowe.
Twee Nederlandse dames fietsten langs, op zoek naar een plekje om ook uit te rusten. Later bij de ferry zag ik ze weer zitten. Om de cirkel rond te maken, heb ik weer gegeten bij de McDonalds. De Nederlanders pik je er zo uit en het waren er daar relatief veel.

Bij de ferry raakt ik in gesprek met een mevrouw, van wie ik begon te vermoeden dat zij mijn voormalige huisarts was, dokter Cohen. Zij is met pensioen. Dat bleek zo te zijn en vaag kon ze mij herinneren.
Voor de ferry verzamelden zich Engelse fietsers. Een vader met vrouw en twee kinderen verheugde zich erg op het fietsen in Nederland. In Engeland durfden ze niet met de kinderen te fietsen vanwege het autoverkeer. Volgens een mevrouw met een zoon uit Londen was er in Engeland een strijd tussen fietsers en automobilisten gaande. Die zou worden aangewakkerd door de media, die voornamelijk in private handen is en pro-auto.
Eenmaal aan boord ben ik meteen naar mijn hut gegaan om na twee nachten buiten in een tentje me op te frissen te scheren. Daarna nog even een rondje gelopen en een bier gedronken. Maar nog voordat de boot vertrok, lag ik in bed, in m’n kamertje zonder raam.

Woensdag 24 juli
Hoek van Holland – Amsterdam (95)

Mijn laatste ponden besteed aan het ontbijt: zelfbediening, luxueus, en zo veel als ik wilde. Ik heb een Engels ontbijt gekozen met witte bonen, scrambled eggs, spek; alles erop en eraan. Ook cornflakes, vruchtensap en een paar koppen koffie.
Bij het losmaken van de fietsen nog even nabeschouwd met mevrouw Cohen. Vaag waren bij haar toch wat herinneringen naar boven gekomen. Wellicht zouden we elkaar nog wel eens zien, want zij woont aan de Zeeburgerkade en dat is niet ver van het Waaigat.
De eerste kilometers reed ik een beetje gelijk op met de moeder en zoon uit Londen. De zoon reed een stuk sneller, dus dat werd nog wat…
Het werd weer een krankzinnig warme dag, en ik was daarom blij dat er langs de route door de duinen hier en daar watertappunten staan. Bij Noordwijk heb ik even in de zee gezwommen en daarna ben ik via Noordwijkerhout, Hillegom, Lisse, Halfweg, naar Amsterdam gereden. Ik was thuis tussen vijf en zes. De witte lakens die het balkon beschermen tegen de zon hingen nog over het balkon.